HET KIND DAT KIND MOET BLIJVEN (PARENTIFICATIE)

Hier staan enkele goede en informatieve berichten
Gesloten
Precious

HET KIND DAT KIND MOET BLIJVEN (PARENTIFICATIE)

Bericht door Precious » 11 mei 2009, 20:43

HET KIND DAT KIND MOET BLIJVEN (PARENTIFICATIE)

Het kind dat kind moet blijven

Het "klein" houden wordt als één van de zwaarste vormen van parentificatie beschouwd.
"Bezitterige, overbeschermende attitudes van de ouders kunnen leiden tot een verstoorde persoonlijkheidsontwikkeling van het kind".

Welke noden van de ouder(s) worden ingevuld?

Veelal gaat het om de jongste van een gezin, een nakomertje of een enig kind.
Veelal vanuit een niet echt gerealiseerde relatie tussen ouders onderling en/of een gemis aan een zinvolle bezigheid van een van de ouders buiten het ouderschap, moet het kind dienen om de behoefte aan zorg geven van een van beide ouders te bevredigen.
Wanneer het enige kind of het laatste kind het huis uitgaat, dreigt ofwel de man-vrouwrelatie tussen de ouders weer op de voorgrond te komen of de vraag naar de zinvolle invulling van de ouders zonder het geven van zorg aan hun kinderen.
Wanneer het overblijvende kind voelt dat dit een probleemgegeven vormt, zal het zijn autonomie uitstellen en afhankelijk blijven om de ouders niet met hun problemen en hun leegte te confronteren. Ouders doen daar ook het nodige voor, door het kinderen extra moeilijk te maken om het huis uit te gaan, bijv. materiële en andere verwenning en toegeeflijkheid, het huis als hotel zonder enige bijdrage van het kind om dat hotel te helpen runnen, etc..
Vaak wordt dat jongste kind ook gebruikt om de verwachtingen die de vorige kinderen niet hebben ingevuld evenwel nu nog te realiseren.

Sfeer in het gezin

Autonomie van een van beide ouders onvoldoende uitgebouwd en/of de ruïne van man-vrouwrelatie tussen de ouders ontaarden in verwenning en overprotectie van het overblijvende kind.
Dit kan zelfs blijven bestaan na het huwelijk van het kind of de kinderen. Het kind kan niet in de eerste plaats een partner worden, het blijft in de eerste plaats de zoon of dochter van zijn ouder(s).

Gevolgen voor de ontwikkeling

Het kind blijft zitten in een toestand van onvermogen om verantwoordelijkheid op te nemen voor zichzelf, zijn horizontale relaties en zijn eventueel nageslacht. De autonomie van het kind wordt geofferd aan de behoefte aan zorg geven van één of beide ouders.
Het volwassen kind offert zijn leven op om eeuwig zoon of dochter te blijven en sleurt daarin vaak de partner en kinderen in mee, die evenwel evenmin echt autonoom geworden zijn en op een of andere manier geparentificeerd.
Moeilijk opnemen van verantwoordelijkheden die horen bij het volwassen leven en het leren ingaan op risicovolle uitdagingen zonder de verantwoordelijkheid van de ouders in te schakelen.
Onvermogen tot het uitbouwen van volwassen relaties met een partner, onvermogen tot het nemen van een volwassen verantwoordelijkheid tegenover de eigen kinderen.
Het aangaan van horizontale relaties verloopt moeizaam daar er een te grote beschikbaarheid ten overstaan van de ouders bestaat. Er zit een verziekt loyaliteitsconflict tussen horizontale (partners) en verticale (ouders) loyaliteit, waarbij het verticale het altijd van het horizontale wint.
Krijgt bij zijn ouders niet de nodige ruimte en vrijheid om op een adequate wijze uitdrukking te geven aan zijn beleving, behoeften en relationele werkelijkheid. Een schijndialoog van in het beste geval twee naast elkaar gevoerde monologen staat een echte dialoog in de weg.
Zeer lage frustratiedrempel waardoor ook moeilijkheden in de horizontale relaties en met de eigen kinderen.
Leren omgaan met de grenzen die gegeven worden door de mensen in de horizontale relaties, meestal zoeken ze trouwens partners op die even grenzeloos zijn tegenover hen als zij met hun ouders en die het systeem mede bestendigen. Allen samen vormen ze systemen van wederkerige afhankelijkheden.

Te leren

Groot worden!
Inzicht verwerven dat naast het zogenaamd profiteren het nablijven bij ouders eveneens een geven is aan de ouder(s).
De angst voor de gevaarlijke wereld buiten trotseren en loslaten van het veilige nest, waar je klein kan blijven.
Kinderlijke denkkaders over het leven loslaten.
Inzicht verwerven in het eigen geven aan de ouders, enerzijds en in hoe ouders in gebreken blijven ten aanzien van een belangrijk aspect van de opvoeding, namelijk het vrijmaken van hun kinderen bevorderen, anderzijds. Leren de reeds geleverde verdiensten te zien en daar aanspraak op te maken.
Ontwikkelen van het recht op eigen en verlangens die horen bij de autonomie van de volwassene en dit los van de ouderlijke betutteling.
Stilaan de moed ontwikkelen om beslissingen te nemen ten gunste van het eigenbelang in het domein waar de ouders greep op blijven houden en leren hun ontgoochelingen en kwellingen te dragen.
Leren zin en betekenis te geven aan het eigen leven in functie van de noden van zichzelf en anderen dan de ouders.
Leren conflicten aangaan met ouders en elders.

Pathologie

Fysieke klachten: Ontwikkeling tot ziek of zwak kind met psychosomatische klachten zonder ooit een duidelijke fysiologische grond.
Maken anderen, partner of eigen kinderen depressief of ziek en tot zondebok van hun ouders.
Destructief recht en ethische ontwrichting van de balans van geven en nemen:
Het kind dat kind moet blijven is de meest belastende parentificatie naar de toekomst toe, omdat ze indien niet opgelost, zware schade toebrengt aan de volgende generatie. De verantwoordelijkheid voor de horizontale relaties (partners), de eigen kinderen en de triade-vorming, wordt ondergeschikt aan de verantwoordelijkheid voor de ouders, wat indruist tegen de orde van het leven zelf.

Bestaanskwaliteit

--

Gesloten