DE REACTIE VAN DE NARCIST OP EEN TEKORT AAN AANDACHT

Hier staan enkele goede en informatieve berichten
Gesloten
Precious

DE REACTIE VAN DE NARCIST OP EEN TEKORT AAN AANDACHT

Bericht door Precious » 11 mei 2009, 20:27

DE REACTIE VAN DE NARCIST OP EEN TEKORT AAN NARCISTISCHE LEVERING


Hoe reageert de narcist bij een tekort aan narcistische levering?


Hij zou net zo reageren als zovele drugsverslaafden zouden doen op de afwezigheid van zijn specifieke drug. De narcist verbruikt voortdurend aanbidding, bewondering, goedkeuring, applaus, aandacht en andere vormen van narcistische levering. Wanneer dit ontbreekt of er is een tekort, ontstaat er een narcistisch tekort van onbehagen. De narcist ziet er depressief uit, zijn bewegingen vertragen, zijn slaappatronen zijn verstoord (ofwel hij slaapt teveel of hij lijdt aan slapeloosheid), eetpatronen veranderen (of hij eet zoveel dat het zijn keel uitkomt, of hij kan er niet eens naar kijken). Hij is constant dysphorisch (in een trieste stemming), hij is anhedonisch (vindt niets leuk, heeft nergens plezier in). Hij wordt onderworpen aan gewelddadige stemmingswisselingen (vooral woedeaanvallen) en al zijn (zichtbare en pijnlijke) inspanningen van zelfcontrole mislukken. Hij kan compulsief en ritueel gebruik maken van een alternatieve verslaving – alcohol, drugs, lering. Dit is een vergeefse poging van de narcist om aan beide hachelijke situaties te ontsnappen en zich te sublimeren van zijn agressieve behoeften. Zijn hele gedrag lijkt beperkt, kunstmatig, vol inspanning en zwoegen. De narcist blijkt geleidelijk meer en meer mechanisch, vrijstaand, onwerkelijk. Zijn gedachten zijn constant aan de wandel, zijn obsessief geworden of herhalen zich continu, zijn toespraak zal wellicht wankelen, hij lijkt ver weg, in een wereld van zijn narcistische fantasieën, waar er narcistische levering in overvloed is. Hij trekt zich terug uit deze pijnlijke wereld die zijn speciale vaardigheden, talenten, potentieel of verwezenlijkingen niet weet te waarderen. De narcist stopt dus met zichzelf een wreed heelal te verlenen, het te straffen voor zijn tekortkomingen, zijn onvermogen om te beseffen hoe uniek een narcist is. Een schizoïde manier zet zich in: de narcist isoleert zichzelf, een kluizenaar in het koninkrijk van zijn pijn. Hij minimaliseert zijn sociale interacties en maakt gebruik van “boodschappers” om te communiceren met de buitenwereld. Verstoken van energie, kan de narcist niet langer doen alsof hij bezwijkt aan sociale conventies. Zijn voormalige gehoorzaamheid verleent voorrang aan openlijke terugtrekking (een opstand van soorten). Zijn voormalige glimlach is getransformeerd tot een frons, hoffelijkheid wordt onbeschoftheid, benadrukte etiquette wordt gebruikt als een wapen, een uitlaat van agressie, een daad van geweld.

De narcist, verblind door pijn, probeert zijn evenwicht te herstellen, om nog een slokje van de narcistische nectar te nemen. In zijn zoektocht, keert de narcist zich tot degenen die het dichtst bij hem staan. Zijn echte houding duikt op: voor hem zijn zij slechts werktuigen, één-dimensionele instrumenten op het pad naar voldoening, bronnen van aanbod of pooiers van zo’n aanbod, de catering naar zijn narcistische lusten.

Hij beschouwt ze als oppervlakkige, niet langer functionerende voorwerpen. In zijn woede probeert hij hen te dwingen om zijn herstel opnieuw te verrichten, om weer te kunnen functioneren. Dit gaat gepaard met hevige en afschuwelijke zelfgeseling, een verdiende moedwillige straf, zoals de narcist het voelt. In extreme gevallen van ontbering, kan de narcist met suïcidale gedachten spelen, dit geeft aan hoe diep hij zichzelf en zijn toestand veracht. Door dit alles wordt de narcist geteisterd door een doordringend gevoel van nostalgie. Het is een kwaadaardig ras, hunkerend naar een verleden dat nooit heeft bestaan, behalve in de verijdelde grandeur van de narcist. Hoe langer het gebrek aan narcistische levering, hoe meer dit verleden wordt verheerlijkt, opnieuw geschreven, gemist en gerouwd. Dit dient ter verbetering van alle andere negatieve gevoelens. Zet dit alles tezamen en het zou klinisch kunnen worden omschreven als een depressie. De narcist glijdt dan in de oevers van paranoia. Vanuit zijn geest tekent hij een model van een vervolgwereld en fuseert daarin degenen rondom hem en de gebeurtenissen in zijn recente leven. Dit geeft betekenis aan wat ten onrechte door de narcist als een plotselinge verschuiving van ruim aanbod, tot niet of nauwelijks aanbod wordt gezien (bijvoorbeeld over- en onderwaarderingen zijn typerend voor hem). Het schijnbare afnemen van de narcistische levering is het beste te verklaren door een theorie van de samenzwering. Dan begint de narcist – in wanhoop, in pijn, in angst – aan een orgie van zelfvernietiging die is gepland om “alternatieve bronnen van aanbod” (aandacht) te genereren, ten koste van alles. De narcist is er klaar voor om zijn meest ultieme narcistische act te begaan: zelfvernietiging in dienst van zelfverheffing.

Indien beroofd van narcistische levering (primair en secundair), voelt de narcist zich nietig verklaard. Het voelt erg naar uitgehold worden, het verwijderen van zijn organen of toekijken hoe hij zelf sterft. Het is de verdamping, desintegratie van de moleculen in doodsbange angst, hulpeloos en onverbiddelijk.

Zonder narcistische levering zal de narcist uiteenvallen, zoals zombies of vampiers in horrorfilms. Het is verschrikkelijk en de narcist zal er alles aan doen om dit te voorkomen. Bedenk dat de narcist als een drugsverslaafde is. Zijn ontwenningsverschijnselen zijn identiek: wanen, fysiologische effecten, prikkelbaarheid, emotionele labiliteit.

Narcisten maken vaak korte, decompenserende psychotische episodes mee wanneer hun psyche gedemonteerd is – ofwel gaan ze doelbewust in therapie, of er volgt een levenscrisis, begeleid door een enorme narcistische verwonding.

Deze psychotische episodes kunnen nauw worden gerelateerd aan een ander kenmerk van narcisme: magisch denken. Narcisten zijn in die zin kinderen. Veel van hen geloven bijvoorbeeld in twee dingen: wat er ook gebeurt, ze zullen zegevieren en er zullen altijd goede dingen gebeuren. Het is echt meer dan een geloof. Narcisten WETEN het gewoon, hetzelfde als dat iemand zwaartekracht kent – rechtstreeks, onmiddellijk en zeker.

De narcist is van mening dat, ongeacht wat hij doet, hij altijd zal worden vergeven, hij zal altijd heersen en triomferen, hij komt altijd bovenaan. De narcist is dus onverschrokken op een wijze die door anderen wordt gezien als zowel bewonderenswaardig als krankzinnig. Hij schrijft deze toe aan zijn goddelijke en kosmische immuniteit – hij verhult zichzelf daarin, het maakt hem onzichtbaar voor vijanden en de bevoegdheden van het “kwaad”. Het is een kinderachtige fantasmagorie – maar voor de narcist zeer reëel.

De narcist weet met religieuze zekerheid dat er goede dingen met hem zullen gebeuren, ongeacht de omstandigheden en of hij wel of niet een zegen krijgt. Hij streeft er altijd naar om in blinde woede te leiden, te vervormen en te ruïneren.

Gesloten